06-10-2012 zaterdag

6 oktober 2012

Nou t was weer een lange en vermoeiende maar vooral een mooie dag.

Om 7 uur de wekker gezet om de zonsopkomst te zien vanaf ons balkon. Schitterend om te zien allemaal mensen op hun balkonnetjes met camera om dit moois vast te leggen. Om 8 uur zaten we aan de eettafel voor het ontbijt, dit zag er zeker ook goed uit, t enige nadeel was dat we t moesten betalen het zat niet bij de overnachting inbegrepen. We kregen wel 5 dollar pp korting.

Een uurtje later zaten we weer in de auto richting Page at Lake Powell, Rond kwart over 11 waren we hier en zijn we doorgereden naar de Horseshoe Bend. Hier aangekomen was het aardig druk met bussen/auto's campers, allemaal op hetzelfde idee gekomen om dit te gaan bekijken. De Horseshoe Bend is een hoefijzervormige meander ( lus in de loop van een natuurlijke waterloop) van de rivier de Colorado. We moesten een 1,2 km pad door rood mul zand lopen, eerst gingen we omhoog lopen en daarna een recht stuk pad en toen een flink eind omlaag wel slingerend niet in een rechte lijn, t ging goed maar we moesten ook deze weg weer terug...en daar dachten we nog maar niet aan. Aangekomen, hadden we echt een schiiterend uitzicht, maar je staat vanaf een flinke hoogte in een diep gat te kijken, zonder enige hekken ofzo...dus echt uitkijken geblazen dat je niet te ver voorover gaat hangen... kan niet anders zeggen dat t een adembenemend uitzicht was, net zoals ook de Grand Canyon was en Monument Valley, maar dan weer helemaal anders... Na de nodige foto's zijn we aan de klim terug begonnen gewoon op ons gemak want het was bloedheet ( ook al was t maar 25 graden) en t water begon op te raken. Terug bij de auto eerst de drank tevoorschijn gehaald uit de bakken onder onze voeten, dat was nog lekker koel. Het was ondertussen 10 over 12 tenminste als het hier Arizona tijd was en omdat we om half 2 een tour door de Antelope Canyon hadden wilde we het niet riskeren om er te laat aan te komen als t toch Utah tijd zou zijn (een uur later) Want we moesten een half uur vantevoren er zijn..... het was maar 8 minuten rijden naar het tourbedrijf. Hier aangekomen bleek het dus nog vroeg te zijn (Arizona tijd). We hebben betaald (140 dollar) en zijn toen bij de pizzahut wat gaan eten tot we om kwart over 1 voor het bedrijf moesten wachten. Het stroomde vol met japanners en andere mensen dus wij hadden zoiets van moet dat allemaal mee in die jeeps? Deze jeeps hadden een bak achterop met in het midden een bank waar aan beide kanten ongeveer 7 mensen konden zitten.. Gelukkig moesten al de japanners in 1 jeep en een andere werd ook volgeduwd. Toen vroeg de man met hoeveel wij waren en wij mochten met nog een amerikaans stel op een jeep, dus lekker alle plek om te zitten. De eigenaar Roger Ekis was onze gids een indiaan met flinke buik. (volgens mij strijkt zn vrouw zijn shirts op een wok) Hij scheurde als een gek over de weg en wij hobbelde mee, bij de entree aangekomen moesten we nog een stuk over een zandpad, gelukkig reden we voorop anders hadden we zand kunnen happen van jeeps die voor je reden want t stuifde erg. De rit op zich leek al wel een attractie, the revenge of the Mummy ride was er niks bij. De Antelope Canyon bestaat uit twee kleine canyons, genaamd Lower Antelope Canyon en Upper Antelope Canyon. Het gaat hier om zogenaamde slot canyons. Dit zijn smalle kloven die door water of modder zijn uitgesleten. De Antelope Canyons liggen in een Navajoreservaat.

De Upper Antelope Canyon is zo'n 400 meter lang en 44,3 meter diep. Hier zijn bijzondere lichteffecten te zien, doordat op een aantal plaatsen de zonestralen door smalle openingen naar binnen schijnen

De canyon is ontstaan door erosie. Doordat er tijdens de Moessonseizoenen modderstromen ontstaan werd de doorgang uitgesleten. Daarnaast heeft de wind haar werk gedaan. De zachte steensoorten werden hierdoor afgesleten en de hardere soorten gepolijst. Wij deden alleen de Upper canyon, deze is het mooiste (naar horen zeggen). Door een smalle kloof liepen we achter Roger aan, soms krap andere mensen passerend. Hij liet zien hoe je t mooiste foto's kon maken door de lichtinval aan de bovenkant van de kloof, meeste keren maakte hij onze foto's omdat hij precies wist waar je moest gaan staan. Het was echt schitterend. Dezelfde route liepen we ook weer terug.

Na ongeveer een klein uurtje zaten we weer in onze jeep en zoefde we weer over het zandpad, gelijk een gratis jeepsafari erbij. Eenmaal op de verharde weg stopte hij bij een bord waarop stond "bullriding @7pm". Roger stapte uit en zei dat als we interesse hadden hier vanavond naar toen konden gaan, hij wees de weg aan waar t was...dit was maar 1 x per jaar, Nou hadden wij geluk dat t net vandaag was....dus we hebben besloten met 4en om daar eens te gaan kijken en de sfeer te proeven hoe dat hier er aan toe gaat. Op de parkeerplaats aangekomen hebben we Roger bedankt en nog een tip gegeven en zijn een outlet store die op de Dam Plaza zat ingelopen (hier stond ook de auto geparkeerd). Mooie tassen en cowboylaarzen, kleding maar uiteindelijk niks gekocht, we waren een beetje gaar, vroeg op, warm weer, veel gezien, dus we hadden zoiets van naar het hotel en naar t zwembad. Ingecheckt en kregen kamernr 263 (M&J) en 265 (D&A).

Het hotel lag net buiten het plaatsje Page en was omringd door cipressen zoals je in Toscane ziet, het hotel had ook zo'n terra kleur waardoor het leek alsof we daar ook waren. Badkleding aangetrokken en naar t zwembad waar het in no time vol zat met mensen, de zon was al van het water af waardoor het koud was. De mannen hebben gezwommen en de vrouw niet. Daarna aan een tafel een potje gekaart. Het begon te waaien en de kaarten waaide steeds weg, we waren toen al bijna klaar (ik gewonnen). Nog tijd om ons even op te frissen en toen op weg naar de bull riding. Het was al donker toen we weg gingen dus ff goed kijken hoe we smiddags ook al weer gereden hadden.

Aangekomen op het terrein waar het allemaal ging plaatsvinden, moesten we de auto voor ons volgen, we vonden het al raar want de parkeerplaats was recht voor ons neus, maar misschien moesten we omrijden. Nou dat hebben we geweten na een rit in t mulle zand met een minivan, gaat niet goed komen hè...de jeep voor ons reed goed door en wij volgde trouw steeds verder van de parkeerplaats af. Opeen gegeven moment wilde we toch maar draaien de jeep voor ons was al gedraaid en dat deden wij ook, door de bosjes die langs de weg stonden schuurden de auto, hopelijk zit de lak er nog op, morgen maar een checken. Nou en toen stonden we vast de wielen draaide rond en we kwamen niet meer vooruit, t was pikkedonker alleen de lichten van de jeep achter ons en onze autolichten, na veel gedoe en geprobeer met planken onder de wielen (die we zagen liggen), begon die man van de jeep zich ermee te bemoeien en hij zei dat we helemaal naar hem moesten rijden (achteruit) en dan flink gas geven en hard doorrijden,and don't stop dont' stop, hè hè dat lukte uiteindelijk. Waren we zo mooi op tijd voor de bullriding en nu kwamen we toch 15 minuten te laat binnen. Het volkslied hadden we op dat zandpad al gehoord jammergenoeg niet gezien, het was keidruk, alles zat vol met de lokale bevolking het merendelen indianen, dus zijn Diana en ik op de trap gaan zitten, de mannen bleven staan. De mensen naast ons zaten te zeuren, ze zochten steeds oogcontact met de security zodat die ons weg zou sturen maar dat deden ze lekker niet. maar goed wij hebben ook een kaartje betaald dus we bleven mooi zitten. Het was wel keigaaf hoor om de "indianen" cowboys te zien rijden op een dolle stier. We zaten echt in zo'n arena. Keiharde muziek als de cowboys zich op een stier lieten zakken, voordat het hek openging en ze op en neer hopte tot ze eraf vielen. Vlak achter ons zat Roger van de tour van vanmiddag, hij smilde breed toen hij ons zag en gaf ons allen een hand. Denk dat ie t wel leuk vond ons hier te zien. Op een gegeven moment zat er al een cowboy op een stier in zo'n hok en die stier begint te springen en die cowboy schiet eraf en die stier die duwt achteruit die man gewoon plat...dus iedereen kwam snel aangerend om die stier af te leiden, toen ze t hek opengooide vloog de cowboy er ook snel af en bleef op de grond liggen, dat zag er niet goed uit, de ziekenwagen moest er aan te pas komen en ze hebben m af moeten voeren. Was wel heftig om te zien, we keken er gelijk anders naar en dit was niet de eerste vanavond, maar wel de ergste. We hebben de prijsuitreiking nog gezien en zijn toen gegaan, het was ondertussen al weer kwart voor 10.

Eenmaal in de auto moesten we besluiten wat we zouden doen met het eten want we hadden nog geen avondeten op en de meeste keukens zijn maar tot half 10/10 uur open. Dus besloten om maar naar de Mac te gaan, daar wat gegeten en ondertussen druppelde de mensen van het bullriden binnen...meerendeel waren allemaal indianen.

Rond een uur of 11 waren we weer in het hotel en zijn we naar de kamers gegaan, morgen half 8 op.