03-10-2012 woensdag

Om 8 uur zouden we vertrekken voor onze rit naar Arizona en de plaats Kingman, maar eerst gingen we in het centrum van palm Springs ontbijten bij de Starbucks. Hier tegenover stond het 8 meter hoge Marilyn Monroe standbeeld, dus die moest op de foto vastgelegd worden, gisteravond was t al donker toen we het zagen.

Het was al bloedheet hier, toen Diana en ik alvast buiten zaten te wachten op de mannen werden we aangesproken door een man die zei dat het een koele dag was...dus wij riepen in koor "COOL"!!! yeah yeah....nou wat is dan normaal hier en na ff gegoogled te hebben is 50 graden niet gek voor hier. Veel te heet hoor!!!

Toen we onze overheerlijke croissants/muffins/donuts/hamburgers (ja voor ontbijt) op hadden zijn we richting auto gelopen en gaan rijden. De tomtom ingesteld op een plaatsje aan de route 66. We reden in het begin de route als gisteren toen we naar het Joshua Tree NP gingen. Daar zat ook een grote WalMart. Wij daar naar binnen, bij de cd's bleven we hangen en hebben er verschillende gekocht van PINK!!! Lady Gaga, Garth Brooks en Merle Haggard (pa lees je dit???) kopietjes volgen wel hahaha. We zochten ook een koelboxje voor in de auto, maar toen John het aan iemand vroeg waar ze stonden was er iemand anders met onze kar met cd's vandoor gegaan, dus paniek waar was die kar haha, de hele winkel doorgezocht tot Arjan trots met de kar kwam aanstappen, misschien een hint maar hij was bij het bier teruggevonden....de koelboxen die je in de auto kon aansluiten vonden we te duur en omdat we het al die dagen al zonder gedaan hadden kan de komende week ook nog wel zonder. Bijna op iedere hotelkamer hebben we een koelkast die stoppen we vol en halen t dan smorgens weer eruit en t blijft best lang koel in de auto, zeker met de grote opbergruimtes onder Diana's en Mirjams voeten.

We hebben onze rit voortgezet en kwamen op de route 66 bij het plaatsje Amboy. Hier zagen we gelijk het route 66 logo op de weg staan en omdat er geen kip op de weg was konden we op ons gemak foto's maken. In allerlei poses op t wegdek. Daarna zijn we een stuk op de highway 40 gaan rijden om wat tijd in te halen want om alleen de historische route te rijden zou te lang gaan duren, onderweg nog wat gegeten en toen nog het laatste stukje route 66 gereden naar Oatman.

De naam Oatman komt van Olive Oatman, een jonge vrouw uit Illinois die door de Apache Indians was gekidnapped en door hen werd gehouden als slaaf. In 1908 werd er goud ontdekt en ging de eerste mijn open waarin dat jaar al 13 miljoen dollar aan goud uitgehaald werd. In 1915 ging een tweede miijn open en daar werd in een jaar ruim 14 miljoen dollar aan goud opgegraven. In diezelfde periode groeide het inwonersaantal van Oatman naar 3500 en later in de jaren 20 was dat zelfs meer dan 10.000.
In 1921 werd het grootste gedeelte van de (voornamelijk houten) gebouwen in het centrum verwoest door een brand en in 1924 werd het Durlin hotel herbouwd met 8 kamers.

Hier aangekomen via een route door een schitterend landschap kwamen de ezels ons al zowat tegemoet. Ze lopen gewoon vrij rond, dagelijks worden er hier vuurgevechten opgevoerd voor de toeristen, maar wij waren hier vrij laat dus het was lekker rustig en we konden op ons gemak door het plaatsje lopen. Arjan had de fireman dep. al weer gevonden en heeft in een winkeltje 2 shirts laten bedrukken de man van het winkeltje zat ook bij de brandweer van Oatman en vond het allemaal prachtig, we hebben nog een paar oude brandweerauto's gezien, zo te zien reden ze niet meer.

Ook had het dorpje nog een oud hotel wat nu niet meer in gebruik is maar het gerucht gaat dat Clark Gable en Carole Lombard hier tijdens hun huwelijskreis overnacht hebben in 1939 en Clark Gable raakte zo gesteld op Oatman dat hij er nadien regelmatig terug kwam om poker te spelen met de mijnwerkers.
Een ander verhaal gaat dat zij zoveel van het dorp en het hotel hielden dat hun geesten er nog steeds ronddwalen en dat mensen ze nog vaak horen praten en lachen.
Er leven nog andere geesten in het hotel waaronder een geest genaamd Oatie, de geest van William Ray Flour, een Ierse mijnwerker die achter het hotel stierf. ( dit heb ik ff van google gehaald).

Rond half 6 zijn we vertrokken via een slingerweg, over een 1 of andere pas. Was erg mooi zeker toen we op een gegeven moment een schitterende zonsondergang zagen waarbij de lucht verkleurde. Tegen half 7 waren we in Kingman waar ons hotel was. Het ziet er super uit, lekker ruim ook. D & A hebben nr 147 en wij hebben 148. Achter het hotel loopt een spoorlijn en om de zoveel tijd hoor ik een trein langskomen. Jammergenoeg is het donker anders had ik een foto gemaakt.

In het naastgelegen truckerscafe of eettent hebben we gegeten. Laat ik t zo zeggen we hebben al beter te eten gehad hier, t smaakte wel maar het was t toch net niet. Diana en ik hebben zalm op en lees ik net dat er amerikanen besmet zijn met het salmonella virus van de zalm wel gerookte maar toch.....Frisdrank drinken kun je zoveel als je wilt, je betaalt voor 1 groot glas en dan vullen ze t steeds weer bij als je nog wil...makkelijk he.

We zijn al vroeg naar de kamer gegaan want morgen om 7 uur ontbijten!!! en aangezien het nu al weer 12.05 is heb ik weer een korte nacht!!!! GAAAAAP!. Kom echt slaap te kort maar wil jullie onze belevenissen niet onthouden