Frankrijk dag 18

Dinsdag 27 augustus 2013

BONJOUR!!!! riep de eigenaar toen we de ontbijtzaal inkwamen, Bonjour zeiden wij, hij weer, CA VA!, wij weer ca va bien, toen begon ie een hele riedel op zn frans, en wij keken alsof we ergens een scheet hoorde knetteren, toen zei hij english?? ik denk ja dat weet je toch, slecht als een hoteleigenaar zn gasten niet kent. Maar goed het zijn fransen en die blijven stug volhouden in t frans, heeft ie bij ons pech als ie antwoord verwacht, want buiten wat woordjes spreken we t niet. Hij vroeg dus wat we gisteren gedaan hadden en wat we vandaag wilde doen. Vandaag hadden we het concentratiekamp op t programma staan, hij zei toen als je dan eerst naar Obernai gaat en dan een klooster bekijkt dan zit je al dicht bij Le Struthof. Dus dat hebben we gedaan. Het was minder mistig als gisteren , maar wel bewolkt. Obernai was ook weer een leuk plaatsje, niet zo heel groot en toeristisch als Colmar en Riquewihr, maar de moeite wel waard, we hebben bij de info weer een plattegrond gehaald en zo de route door het dorpje gelopen.Dit duurde niet lang, weer in de auto hebben we genoten van een stroopwafel (hadden we nog van thuis) en daarna op weg naar Le Mont Saint Odille, een paar eeuwen lang was dit de zetel van een groot klooster, de oudste abdij van de Elzas. Nu zit er ook een hotel in gevestigd. Saint Odille de beschermvrouw van de Elzas. We hebben wat rondgelopen en als laatste wilde we wat eten in t restaurant maar daar hadden ze alleen volledige maaltijden en daar hadden we geen zin in.

In de auto maar een snoepje genomen, ook lekker. Toen de tomtom ingesteld op Le Stuthof (concentratiekamp), maar deze kende ze niet dan maar het plaatsje waar het lag. Na een mooie route door de bossen kwamen we er aan, het was nog een heel gedoe om een plekje te vinden voor de auto, er was weinig plek en alles stond vol. Maar het is toch gelukt een camper ging weg en wij hadden geluk. Een kaartje gekocht aan de kassa bij een vriendelijke dame die zelfs wat hollandse woordjes sprak, nou wij stonden paf een franse die NL probeerde te spreken, maar ze was heel vriendelijk. Ze gaf ons ook een nederlandse folder ipv de engelse die ze al had gegeven. Toen we even later in de hal stonden te kijken waar we heen moesten kwam er een meisje aan of ze ons kon helpen...ze zei dat als we de gaskamer wilde zien daar beter eerst heen konden gaan omdat deze om 5 uur dicht ging. Nou ja oke, maar dat was wel weer een dikke km verderop waar je met de auto heen moest aaargggghhhh hadden we net plek moesten we weer met de auto weg. Toch maar gedaan, zien we later wel waar we m weer neerzetten. Het huis waar de gaskamer in was hadden we zo gevonden, er was eigenlijk vrij weinig van te zien maar het idee alleen al. Alle teksten die er hingen waren in het frans, geen duits of engels, heel slecht!!! Weer teruggereden naar het kamp zelf.

Natzweiler-Struthof was een concentratiekamp van de nazi's tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het ligt ongeveer vijftig kilometer buiten Straatsburg bij de plaats Natzwiller (Duits: Natzweiler), op 800 meter hoogte. Het was het enige door de Duitsers opgezet concentratiekamp op Frans grondgebied, hoewel er ook nog diverse kampen waren, zoals in Drancy en Le Vernet. De locatie was door Albert Speer gekozen wegens het ter plaatse voorkomen van graniet dat nodig was voor de bouw van de nieuwe hoofdstad Germania.

Het kamp was van 21 mei 1941 tot 23 november 1944 operationeel. In totaal werden veertigduizend mensen (afkomstig uit Frankrijk, Nederland, Polen, Noorwegen, Duitsland en de Sovjet-Unie) vastgehouden in Natzweiler-Struthof. De gevangenen moesten zware lichamelijke arbeid verrichten. Mede door voedseltekorten en de minieme sanitaire voorzieningen leidde dit tot veel slachtoffers. Ook werden mensen in de gaskamer van het kamp vermoord en vervolgens in het crematorium verbrand. Vijfentwintigduizend mensen stierven voor het einde van de oorlog. In september 1944 werd het kamp door de SS geëvacueerd vanwege de naderende geallieerden. Op 23 november 1944 werd Natzweiler-Struthof officieel door de Amerikanen bevrijd.

Dit kamp was net als Groß-Rosen aangewezen als Nacht und Nebel-kamp, waar mensen spoorloos moesten verdwijnen. De familie zou nooit van het overlijden op de hoogte mogen worden gesteld. Er hebben ongeveer 590 Nederlandse verzetsmensen met uiteenlopende politieke achtergronden gevangengezeten, waarvan 280 de oorlog niet overleefd hebben.

De barakken waren er niet meer wel stonden er op die plaatsen grote witte stenen met daarop de namen van andere concentratiekampen, wij denken dat de mensen uit dat kamp daar op die plek zaten waar nu die steen stond omdat ook veel mensen vanuit andere kampen hierheen waren getransporteerd. Het enige wat er nog stond waren de wachttorens, rondom prikkeldraad en de barakken met de gevangenis/martelkamers, ook het gebouw met de oven waarin de mensen gecremeerd werden die oa vergast waren of doodgeschoten waren of welke andere lugubere dood hadden ondervonden. Er werden zelfs proeven op de mensen gedaan met mosterdgas en fosforgas. In een kamer stond het vol met urnen voor het as van de overledenen. De familie moest grof geld betalen voor het as, maar kregen ze wel het juiste as?? Er was nog een museum met allerlei informatie, maar wederom in t frans. In het info gebouw was beneden nog een expositie, ook interessant, zelfs een foto van een plat gebombardeerde Rotterdam. Toen we klaar waren was het ook flink gaan gieten, we zijn zo snel mogelijk erdoorheen gelopen. We hadden geen zin in een franse maaltijd, het kan ons echt niet bekoren, hoe mooi het land ook is, hoe minder lekker de franse keuken...gelukkig zijn we niet de enige hebben we wel vernomen van sommige familieleden haha. Dus op naar Duitsland aangezien we daar toch niet ver vandaan zitten hebben we in Rust waar het pretpark Europapark ligt lekker bij het Oude Raadhuis gegeten, dit kende we nog van toen we daar eens met Ju en Jo gegeten hadden.

Lekkere spies met vlees en zigeunerschnitzel voor John. Rond half 10 waren we weer in het hotel. Toen we nog 6 km moesten rijden gaf de tomtom aan dat we een klein weggetje in moesten, beetje raar, maar goed John volgde trouw tot het pad overging in een grind/zandpad. Langs wijngaarden in het donker hobbelend op en neer, John laten we omdraaien, want hier mogen we niet in, nee John rijdt door en door, tot we weer een bord krijgen dat we er niet in mogen. De weg liep door een bos, en gelukkig John draaide toch om, pffffff stel je voor daar vast komen te zitten in t pikkedonker zonder enig mobiel bereik...Gelukkig ging terug wat sneller en zaten we zo weer op de verharde weg en de tomtom stuurde ons weer dat pad in ja daaaaag. Een ander dorpje aangehouden en daar stond het onze al aangegeven en toen waren we er zo.

Ben eigenlijk wel gaar nu en ga zo slapen!!!